I znowu Browarnia Lidla… Argusy, nowe Argusy

     To już trzeci wpis w ciągu dwóch tygodni, gdzie piszę o Lidlu… Nie, nie płacą mi za to. Chociaż jakby chcieli, to podam numer konta – niech zapłacą raczej w gotówce, niż w Argusach… W ubiegłym miesiącu pojawiło się wiele nowych piw w Lidlach w całym kraju: poza opisanymi przeze mnie niedawnopiwami brytyjskimi pojawiły się także Argusy Łowcze i cztery Argusy (Dostojny, Lager Złocisty, Porter i Koźlak Rubinowy). Pojawiły się też piwa smakowe i importowany koncerniak z Brazylii, ale jego smak litościwie przemilczę. Na pewno na pochwałę zasługuje wprowadzanie do oferty czegoś ciekawszego, niż kolejnych lagerów z Łomży czy Van Pura sprzedawanych jako marka własna. Ale czy tymi piwami na pewno uda się spopularyzować wśród mniej wyrobionego klienta picie czegoś ciekawszego, niż kolejne „jasne pełne”?

     Piwo zgodne z oczekiwaniami w 100%. Kolor jest złocisty, całkowicie klarowny. Piana na początku wysoka, wzbudzona, szybko opada – tak jak można się spodziewać. Zapach? Spodziewany! Kukurydziano-metaliczny z muśnięciem chmielu i słodu. Smak też jest właśnie taki, jak można sobie wyobrazić przed zakupem. Taki typowy dla tanich lagerów. Trochę kwasku, trochę chmielu, trochę słodu. Tylko dziwne, że przy takim odfermentowaniu (5,7% alkoholu z ledwie 12,2% ekstraktu) nie jest wściekle wodniste i alkoholowe. Smak trochę też przypomina wykręcany ręcznik lub mokrą szmatę. Retronosowo. Nawet opakowanie jest przewidywalne. Tzn. brak jakichkolwiek istotnych informacji poza ekstraktem, alkoholem i nieśmiertelnym „zawiera słód jęczmienny”… I mam tylko jedno pytanie: czy ten lew na etykiecie i nazwa to puszczenie do konsumenta oka – że tak naprawdę to są Złote Lwy? Ekstrakt się zgadza, alkohol właściwie też (niby jest różnica 0,1 punktu procentowego, ale browary mają pewien dopuszczalny margines błędu)?

     Cóż, mocny, marketowy lager. Ponownie z góry wiadomo, czego można się spodziewać… Może jestem trochę niesprawiedliwy pisząc coś takiego, ale nie oczekuję po tym piwie niczego dobrego. Jasne, są dobre, a nawet bardzo dobre mocne, jasne lagery (Camba!), ale jednak zdecydowana większość (albo przynajmniej większość z tych, z którymi się spotkałem) ma na celu jedynie tanie sponiewieranie. I tutaj to może się udać: piwo jest w miarę bezsmakowe z pewnymi nieprzyjemnymi posmakami i aromatami (mokry karton, landrynki) i takimi w miarę akceptowalnymi (słodowa słodkość, odrobina chmielowej goryczki). Ale nie ma co się rozpisywać; cholernie typowy, słodki i trochę mdlący tani strong lager. Odrobinę lepszy od Warki Strong. Ale tylko odrobinę.

Parametry bardzo zbliżone do piwa Johannes z tego samego browaru Smak również. PRZYPADEG? NIE SONDZĘ.

Moja ocena: 3,5/10

     Jednym z flagowych piw Ambera jest jego Koźlak w jednym z najpiękniejszych według mnie polskich opakowań. Smakowo nie jest on może wybitny, ale jest „good enough”. Miałem więc nadzieję, że argusowy koźlak to będzie to samo piwo – tylko tańsze… Niedoczekanie moje! Smakuje trochę tak, jakby do „normalnego” Koźlaka wlać szklankę wody, do tego z cukrem. Brak mu tej treściwości, którą cenię w koźlakach, za to mamy oblepiającą usta słodycz – i to nie w słodowym, a bardziej wiśniowo-landrynkowym stylu. Chmielu tutaj wyraźnie pożałowano; za to czuć jeszcze karmel i alkohol. Słabo, ale jednak. Do tego wysycenie za wysokie… Mimo tych wszystkich wad piwo i tak wydaje mi się lepsze od dwóch powyższych, bo przynajmniej jest takie… Bardziej. Ma jakiś konkretniejszy smak i da się o nim cokolwiek powiedzieć. Ale do koźlakowego majstersztyku bardzo mu daleko…