SzałPiw, Śrup

     Ale przede wszystkim koń jest ciemnobrązowy (acz nie czarny), ma brudnobeżową, dosyć trwałą i średniowysoką, drobnopęcherzykową grzywę pianę i pięknie pachnie. Zapach cytrusowo-żywiczny, „hamerykański”, a jednocześnie kawowy z akcentem gorzkiej czekolady. No i nie przesadza z gazem. Ale tylko pod warunkiem, że jest to koń z Poznania. A tam na niego mówią Śrup. Śrup z Browaru Szałpiw.

     Jak widać na zdjęciu fragmentu etykiety, na tejże znajduje się krótki, lekko humorystyczny tekst tłumaczący, czym jest śrup. Ciekawe jest to, że gwara poznańska (bo to w niej jest ten tekst napisany) miejscami dosyć mocno przypomina śląską godkę – np. poznańskie haferfloki to śląskie hawerfloki (chociaż mój ojciec mawiał „haberfloki” i pod taką nazwą znałem je i ja). Po polsku: płatki owsiane. Tym bardziej szkoda więc, że produktów z browaru SzałPiw próżno szukać na Górnym Śląsku – a nawet jeśli się pojawią, to jest o nie trudniej niż o fankę Mayhem w kółku różańcowym.

     Napisałem o aromacie, napisałem o wyglądzie, to teraz sprawa najważniejsza. Smak. I tu mam zgryz. Trochę jak u Gombrowicza. W internecie są peany na cześć Śrupa. Ale do mnie nie trafił. Jak zachwyca, kiedy nie zachwyca? Mamy tutaj mocną goryczkę, kawę, gorzką czekoladę. Lekki kwasek. Goryczka trochę zalegająca, ściągająca, do tego posmak popiołu. I to do tego stopnia, że po przełknięciu czuję ten popiół w ustach jeszcze przez długi czas. Jakby ktoś mi adapter (kto pamięta albo zgadnie, na czym polegała za szkolna zabawa?) po popielniczce zrobił.

     Serio nie zachwyciło mnie to piwo. I nic to, że chyba nie spotkałem się jeszcze z krytyczną opinią dotyczącą tegoż. Moja będzie pierwsza, takim będę trendsetterem. Jasne, nie jest tak, że piwo poszło w kanał, że zachowałem jego kilka kropel, by straszyć nim dzieci sąsiadów – ale jednak nie mam wielkiej ochoty na następne (chociaż jakby mi ktoś postawił, to bym nie odmówił, hyy). Nie będę wypisywał na murach napisów „precz ze Śrupem” i wieszał go na sprayowej szubienicy, nie nakręcą o tym kolejnego odcinka „Trudnych Spraw”. Po prostu, mając możliwość, sięgnę po co innego.